Aby zobaczyć polskie tłumaczenie, przewiń w dół strony!
Le tribù germaniche offrivano sacrifici sia ai luoghi considerati da loro sacri che agli Dei personificati.
I sacrifici servivano per influenzare in un certo senso il potere, per poi attuarne magia o stregoneria consona alla comunicazione che si voleva ottenere, non attraverso la manipolazione ma per uno scopo ben preciso.
In particolare le armi deliberatamente rotte erano probabilmente anche un dono di sacrifici preventivi. Forme documentate di sacrifici nelle tribù germaniche, sono l’enfasi dei doni votivi nei luoghi sacri come le brughiere, le sorgenti, le cascate, le pietre e il tipo di dono che dipende sempre dalla risposta “richiesta” dalla divinità: miniature di barche ormeggiate vicino a Nors nello Jutland erano il desiderio di un mare sicuro e le armi deliberatamente rotte di altri reperti di lande danesi (ad es. Hjørtspring sull’isola di Als) sono indubbiamente connesse con il desiderio (o grazia) per la vittoria in guerra; oltre a questi ci sono anche doni di cibo e strumenti domestici.
Il sacrificio del cibo era una delle forme più importanti di sacrificio tra i popoli del CentroNord europeo, in cui l’animale macellato veniva mangiato dalla comunità che sacrificava. Veniva onorato e poi cotto in fuoco purificatore.
Il Blót vedi anchehttp://vanatru.eu/rituali-e-blota (blóta ‘sacrificare’, Gothic, OE blotan) rituale tipicamente scandinavo e germanico significa difatti ‘rafforzare (il dio)’ spesso attraverso un dono e non appartiene etimologicamente ad altre realtà rituali.
Probabilmente ed originariamente in Heimskringla ( Hákonar saga góða 14) Snorri fornisce una descrizione del sacrificio in Norvegia: Sigurð, Jarl of Hlaðir, erano atti a fare sacrifici ed a sacrificarsi secondo l’antica tradizione di Thrandheim.
Dal nettare sacrificale (hlaut) un ramoscello (hlautteinn) tutte le caratteristiche di una ritualità descritta e raccontata da fonti storiche a discapito di chi ancora ignorantemente decanta la non presenza di fonte per una ricostruzione parziale di una delle più belle opere di tradizione scandinava legate alle pratiche connesse al Vanatrú. (Vedi anche http://vanatru.eu/blotan-tracce-archeologiche )
Difatti il festival di sacrifici più dettagliato in Islanda è legato alla saga di Eyrbyagja saga4.
I riti sacrificali, come tutta la pratica etena non gode di libera interpretazione, erano tutte, per quanto più complesse di quanto possiamo riconoscere dalle fonti disponibili, piene di regolamenti specifici, un esempio di ciò è dato da un passo specifico dell’ Hávamál (144):
(Se) sai come intagliare (rísta)
Sai come consigliare (ráða),
Sai come colorare (fá),
Sai come chiedere (freista),
Sai come fare un’offerta (biðja),
Sai come inviare (senda),
Sai come massacrare (sóa)? “
Presumibilmente in questi versi si ha tutto l’atto rituale nella sua essenza. Le regole compongono la precisione di cui ci spingiamo portatori:
“La stregoneria è disciplina”
Anche la parola send dovrebbe collocarsi come sacrfice, offrire a (Lieberman; Düwel 1970)
Snorri menziona i principali tempi di sacrifici nella saga di Ynglinga 8: all’inizio dell’inverno per i buoni raccolti, a metà inverno (Yule?) per la fertilità, all’inizio dell’estate per la vittoria.
Questa sistematizzazione probabilmente non corrisponde alla realtà in quanto il sacrificio primaverile era indubbiamente un sacrificio di fertilità.
La più alta forma di sacrificio era: il sacrificio umano che sembra essere stato riservato a Odino, come ci dice Tacito (Germania 9). La forma del sacrificio di Odino (appeso e perforato con una lancia) è l’atto supremo del gjöf við gjöf, il sacrificare se stesso per se stesso. Principio di atto sciamanico, dove pochi uomini possono accedere, poiché include una purezza di intenti tale da superare ogni forma manifesta.
[POLSKI]
Ofiara
Plemiona germańskie składały ofiary zarówno do miejsc które uważali za święte, jak i personifikowanym bogom.Ofiary były wykorzystywane, aby wpłynąć na władzę w pewnym sensie, by następnie wd Ofiary zostały wykorzystane, by wpłynąć na władzę w pewnym sensie, aby następnie wdrążyć jej magię lub czary zgodnie z zamierzoną komunikacją, nie poprzez manipulację, ale w określonym celu.
W szczególności celowo łamana broń była prawdopodobnie również darem prewencyjnych poświęceń. Udokumentowane formy ofiar w plemionach germańskich kładą nacisk na dary wotywne w świętych miejscach, takich jak wrzosowiska, źródła, wodospady, kamienie i rodzaj daru, który zawsze zależy od odpowiedzi „żądanej” przez bóstwo: miniatury zacumowanych łodzi w pobliżu Nors w Jutlandii było pragnieniem bezpiecznego morza, a celowo rozbita broń innych duńskich torfowisk (np. Hjørtspring na wyspie Als) jest niewątpliwie związana z pragnieniem (lub łaską) zwycięstwa w wojnie; oprócz nich są także dary żywności i narzędzi gospodarstwa domowego.ofiara żywności była jedną z najważniejszych form poświęcenia między narodami Europy Środkowej i Północnej, gdzie ubite zwierzę skladane w ofierze było zjadane przez społecznośc.
Zostawało uhonorowane, a następnie ugotowane na ognu ktury oczyszcza.“Blót” patrz także http: //vanatru.eu/rituali-e-blota (blóta „poświęcac”, Gothic, OE blotan) typowo skandynawski i germański rytuał oznacza w rzeczywistości „wzmocnienie (boga)” często poprzez dar i nie należy etymologicznie do innych rzeczywistości rytualnych.Prawdopodobnie i pierwotnie w Heimskringla (Hákonar saga góða 14) Snorri opisuje opis ofiary w Norwegii: Sigurð, Jarl of Hlaðir, byli w stanie dokonać poświęceń i poświęcić się zgodnie ze starożytną tradycją Thrandheim.Od nektaru ofiarnego (hlaut) gałązka (hlautteinn) wszystkie cechy rytuału opisane i opowiadane przez źródła historyczne ze szkodą dla tych, którzy wciąż nieświadomie chwalą brak źródła częściowej rekonstrukcji jednego z najpiękniejszych dzieł skandynawskiej tradycji związanych z praktyki związane z Vanatrú.
(Zobacz także http://vanatru.eu/blotan-tracce-archeologiche)W rzeczywistości najbardziej szczegółowy festiwal poświęcenia na Islandii jest związany z sagą Eyrbyagja saga4.Obrzędy ofiarne, ponieważ cała praktyka Ethena nie cieszy się swobodną interpretacją, wszystkie były, choć bardziej złożone, niż możemy rozpoznać na podstawie dostępnych źródeł, pełne konkretnych przepisów, czego przykładem jest konkretny fragment Hávamála (144 ):
(Jeśli) umiesz rzeźbić (rísta)
Wiesz jak doradzać (ráða),
Wiesz jak pokolorować (fá),
Wiesz jak zapytać (freista),
Wiesz, jak złożyć ofertę (biðja),
Wiesz jak wysłać (senda),
Czy wiesz jak masakrować (sóa)?
“Przypuszczalnie w tych wersetach jest cały akt rytualny w swej istocie. Zasady składają się z precyzją z jaką się naciskamy jako nosiciele: „Czary to dyscyplina”Także słowo „send” należy umieścić jako ofiarę, ofiarę dla. (Lieberman; Düwel 1970r)Snorri wspomina o głównych czasach poświęceń w sadze Ynglinga 8: wczesna zima dla dobrych zbiorów, środkowa zima (Yule?) Dla płodności, wczesne lato dla zwycięstwa.Ta systematyzacja prawdopodobnie nie odpowiada rzeczywistości, ponieważ wiosenna ofiara była niewątpliwie ofiarą płodności.Najwyższą formą ofiary była: ofiara ludzka, która wydaje się być zarezerwowana dla Odyna, jak mówi nam Tacyt (Niemcy 9).
Forma ofiary Odyna (zawieszona i przekłuta włócznią) jest najwyższym aktem gjöf við gjöf, poświęcenia samego siebie dla siebie. Zasada czynu szamańskiego, do której niewielu ludzi może uzyskać dostęp, ponieważ obejmuje czystość intencji, która pozwala przezwyciężyć każdą przejawioną formę.
Traduzione in polacco a cura di Jessica Genuardi.
Per approfondimenti:
Laugrith Heid, La Stregoneria dei Vani, Anaelsas edizioni.
Laugrith Heid, Kindirúnar, Le Rune della Stirpe, Il Grimorio Necromantico, Anaelsas edizioni.
Laugrith Heid, Rún, i tre aspetti di una Runa, Anaelsas edizioni.
Laugrith Heid, Helvíti Svarturgaldur, Manuale pratico di Opera Necromantica Nord Europea, Anaelsas edizioni.
Laugrith Heid, Tröld*R: il Fjölkynngisbók. Magia, Stregoneria e Folk Nord Europeo, Anaelsas edizioni.
*Gli “share” senza citazione della fonte sono elemento di querela poiché si ledono gli elementi del copyright sanciti dalla legge italiana*
Ylenia Oliverio
Fondatrice e docente dell'Accademia Vanatrú Italia.
Laureata in Filosofia e Storia, Master post Laurea in Beni Archeologici, Master in Preserving and Increasing Value of Cultural Heritage, conseguito a Roskilde (Copenaghen), ulteriore integramento post Laurea
in Scienza dei beni Archeologici.
Archeologo da oltre 13 anni, specializzata in scavo dei cantieri urbani, ha incentrato la sua attenzione verso i culti dell’Europa del Nord e dell'Euroasia durante la sua permanenza nel Canton Ticino per stages formativi al Centro Studi Internazionali Luganesi.
Svolge attività di formazione e informazione, in Italia e in Europa, per la promozione, divulgazione e rivalutazione del Culto Vanico, del Paganesimo puro e degli Antichi Culti dell’Europa ed Euroasia.
Il primo incontro con la Stregoneria Tradizionale è avvenuto nel 1990.